Heb je dat gevoel soms ook? Dat je radeloos wordt van die storm aan emoties die er binnen jouw kind rondwaart? Dat je ook ziet dat je kind regelmatig overstuur lijkt te raken over onbenulligheden in jouw ogen? Of dat je gewoonweg geen tijd hebt om heel diep in gaan op die woede, huilbui of frustratie omdat je ook nog moet werken. Of je hebt andere kinderen die ook aandacht vragen en er moet ook nog een gezonde maaltijd op tafel komen. Dat soort dagen….die vragen het uiterste van jou. Je weet dat je kind slim, creatief en gemotiveerd is, maar soms lijkt jouw kind op emotioneel gebied het even niet te snappen. Hoe kan dat nou?

Om te snappen hoe de werking van de hersenen van een hoogbegaafd kind werkt, geef ik regelmatig het volgende voorbeeld: stel je voor dat jouw hoogbegaafde kind en zijn speelmaatje, met een normale intelligentie, samen kijken naar een bloem. Een bloeiende paarse hortensia. Jouw kind ziet een paarse hortensia maar ook het dauw op de bloemblaadjes, die niet op het blad zitten waar de zon al op geschenen had. In de bladeren zitten de nerven, de aders van de bloem en toevallig komt er een bijtje voorbij die zoekt naar de stamper. Als je aan allebei de kinderen de vraag stelt wat zij zien, zal het speelmaatje zeggen dat hij of zij een paarse bloem ziet. Maar voor jouw hoogbegaafde kind is deze vraag heel breed en daarom moeilijk te beantwoorden. Want jouw kind ziet héél veel en wat bedoel je nu met deze vraag? Wat tot frustratie leidt bij jouw kind, want welk antwoord is hier goed? Daar komt nog bij dat het denkkader van een kind het enige kader is wat hij of zij kent. Jouw kind heeft nog niet door dat een ander zaken wellicht vanuit een ander perspectief kan bekijken. Wat wederom tot frustratie kan lijden: ‘waarom begrijp jij mij niet?’. De synapsen in de hersenen van hoogbegaafde kinderen maken ontelbaar meer verbindingen aan, dan bij kinderen met een normale intelligentie. Dat betekent dat zij ook meer details zien, betere verbanden kunnen leggen, creatiever en gemotiveerder zijn. Zij weten vaak alleen niet dat hun omgeving dat niet heeft. En dat is moeilijk te begrijpen.

Stel je eens voor dat jouw kind dit het overgrote deel van de dag voelt. Op school, op de sportclub, bij vriendjes en vriendinnetjes en misschien zelfs bij broertjes en zusjes thuis. De ontploffing die dan thuis plaatsvindt is dan ook in perspectief te plaatsen. Dat is nog de enige plek waar jouw kind zijn woede, frustratie en onzekerheid kan en mag uiten.

Overigens is dat geen vrijbrief om dan maar niet te reageren of het te laten gaan, maar het helpt wel om te snappen dat het brein van een hoogbegaafd kind iets anders werkt en daardoor meestal zelf ook niet snapt waarom de wereld zo in elkaar zit.